Verliefd in Berlijn

Zo had ik me de eerste morgen van mijn vakantie in Berlijn niet voorgesteld: op een mistroostig politiebureau met tegenover mij een even mistroostige, zuchtende agent. En het was allemaal zo mooi begonnen.

Toen ik vanmorgen in de ontbijtzaal van mijn pension arriveerde, zat er  één jongeman en het bleek de bedoeling dat ik pal naast hem plaatsnam. Zo heel ernstig vond ik dat niet en al snel voerden wij een aangenaam gesprek. Hij bleek uit Oekraïne te komen, maar woonde al jaren in Duitsland. Omdat het rustig was kwam Maria, de eigenaresse van het pension, bij ons zitten. We spraken over politiek, de Europese Unie en de bezuinigingen in de zorg, waarmee men ook in Duitsland te maken heeft. Het was gezellig en even later verdween ik opgewekt naar mijn kamer.
Ineens bedacht ik dat ik nog even een foto van mijn geliefde Twingo in een Berlijnse straat wilde maken. Die kon ik vanaf m’n balkon zien, dus ik schoof de deur open, en geloofde mijn ogen niet: de plek waar mijn auto had gestaan was leeg!
Ik keek nog eens goed, maar er veranderde niets. Met een noodvaart stoof ik naar buiten, maar geen spoor van mijn oranje auto. Geen paniek, hield ik mezelf voor. Eerst maar eens aan Maria vragen of ze bij de politie wilde informeren. Ze was net zo ontdaan, belde direct en jawel, mijn oranje Twingo was ’s nachts om één uur weggesleept.
Waarom? De hele straat stond vol auto’s. Bij aankomst had ik Maria nog gevraagd of ik de auto daar kon laten staan en dat was geen probleem.

Voor het antwoord moest ik me bij het dichtstbijzijnde politiebureau vervoegen, daar zouden ze ook kunnen vertellen waar ik m’n wagentje kon vinden. Maria ging mee, en zo zaten wij  drie kwartier later op het bureau, met die zuchtende politieagent. Hij meldde dat hij het zou uitzoeken en verdween vervolgens met mijn autopapieren.

Het duurde lang voordat hij terugkwam en ondertussen gaf ik mij over aan allerlei rampscenario’s. Stel je voor dat men niet meer wist waar mijn Twingo was gebleven? En wat zou het me gaan kosten? Rekenden ze in Nederland niet iets van driehonderd of vierhonderd euro?
Eindelijk, daar was mijn zuchtende agent weer. Hij verklaarde dat mijn auto voor een inrit had gestaan en voor het zachte prijsje van honderdeenentwintig euro en vierennegentig cent was hij weer voor mij.

Opgelucht verlieten Maria en ik even later het bureau om op zoek te gaan, want mijn auto was elders in de stad achtergelaten.
De agent, een stuk opgewekter omdat ik niet moeilijk deed maar grif betaalde, had de route voor ons uitgedraaid. Na vele kilometers en oranje auto’s die niet de mijne bleken, ontdekten we dan toch mijn Twingo, op zo’n driehonderd meter van het pension…

Later bekeek ik mijn parkeerplek nog eens. Daar bleek zich inderdaad een uitrit te bevinden. Ter verdediging kan ik aanvoeren dat die beslist niet opviel en dat ik er maar gedeeltelijk voor had gestaan, maar toch…
Mijn Twingo staat nu op de parkeerplaats achter mijn pension. Elke keer moet ik er even naar kijken, gelukkig en verliefd.