ONTMOETINGEN 6

De laatste column in een serie van zes over ontmoetingen met mensen tijdens mijn vakantie.

Concert

Tijdens een bezoek aan de St. Johanneskirche in Bad Schandau heb ik ontdekt dat er op één van mijn laatste vakantiedagen ’s avonds een concert plaatsvindt van het Ensemble Harts und Neschome uit Freiberg, onder de welluidende naam ‘Von Jiddisch… bis Klezmer!’ Overdag ga ik naar Dresden. Als ik met de veerpont tegen de avond weer in Bad Schandau arriveer, zie ik dat ik tijd genoeg heb voor een maaltijd in het centrum voordat het concert begint. 

Dat laatste blijkt niet zo eenvoudig als ik dacht. Door de wateroverlast van een paar maanden geleden zijn de meeste restaurants nog gesloten. Een Italiaans en Chinees restaurant hebben net deze week hun deuren weer geopend. Ik krijg een onbedwingbare trek in pizza en kies dus voor de Italiaan. Dat idee hebben velen met mij. Zowel het restaurant als het terras zit vol, maar ik kan nog net een plekje bij de deur vinden. De enige serveerster holt van hot naar her, achter de bar staat een zwetende Italiaan drankjes in te schenken en ijs te scheppen. 

Toch duurt het niet overdreven lang voordat mijn pizza wordt geserveerd. Als ik mijn eerste hap neem, arriveert een keurig geklede vrouw. Zoekend kijkt ze om zich heen en informeert dan of ik het erg vind als ze even bij me aanschuift om een alcoholvrije cocktail te drinken. Al snel is het ijs gebroken.
Na een praatje over het weer en de drukte in het restaurant informeert ze of ik er geen problemen mee heb dat de naweeën van de overstromingen nog zo duidelijk merkbaar zijn. Ik antwoord dat ik daar wel op was voorbereid en dat ik bewondering voel voor de mensen die na zoveel ellende toch weer hun schouders eronder zetten. ‘En steeds weer,’ is ze het met me eens. ‘Eerst in 2002, toen in 2006 en nu opnieuw. Wanneer komt de volgende keer?’
Ze blijkt niet in Bad Schandau te wonen, maar wacht in dit restaurant op haar partner om samen met hem naar het concert in de St. Johanneskirche te gaan.

Kijk, nu hebben wij iets gemeen. Ze gaat vaker naar concerten, maar het is de eerste keer dat ze naar deze kerk gaat. Ik vraag me af of de kerken het hier ook zo moeilijk hebben.
‘Wij zijn er niet mee opgegroeid. Het regime in de DDR stond voor atheïsme en moedigde religie absoluut niet aan.’ Af en toe zuigt ze aan haar rietje en zie ik de kleurige inhoud in haar glas slinken. ‘Ook nu nog hebben kerken het moeilijk. Het hangt van hun boodschap en activiteiten af of ze mensen weten te trekken.’ Ze kijkt om zich heen in het afgeladen restaurant. ‘Soms kan ik het me nauwelijks voorstellen dat het hier allemaal zo anders was. We kenden deze luxe en vrijheid niet. Voor de aanschaf van een Trabant stonden we tijdenlang op een lijst en als we betrapt werden met nagellak of kauwgom, werden we weer onderaan gezet. Voor onze kinderen is dit leven vanzelfsprekend. Ze herinneren zich nauwelijks hoe het was en dat is maar goed ook. We moeten niet steeds achteruit blijven kijken, de toekomst is veel belangrijker.’ 

Ik heb mijn pizza nog niet op als haar begeleider naar het concert opduikt. Hij stelt zich keurig voor, drinkt de laatste slok uit haar glas en dan vertrekken ze samen. 

In de volle kerk zie ik hen later een eind voor me zitten. Het concert is prachtig. Na afloop klinkt er een welverdiend, ovationeel applaus. Het valt me op dat er geen staande ovatie wordt gegeven, maar misschien is dat hier niet gebruikelijk. We krijgen wel twee keer een toegift.

Opgewekt aanvaard ik daarna de terugweg naar mijn pension, in mijn hoofd nog de muziek, soms uitbundig en vrolijk, soms melancholiek, net zoals mijn ontmoetingen van de afgelopen tijd.