ICH KOMME GLEICH!

Een klein terras voor een onooglijk restaurant.
Er staan drie keer drie tafels aan elkaar, twee maal verticaal en eenmaal horizontaal in het midden.  Aan een van de verticaal opgestelde tafels zitten zes luidruchtige mannen. Ik vermoed dat ze uit het dorp komen. Aan de andere kant zit een echtpaar te eten, en aan de middelste tafel zit een man alleen achter een bord met een forel met veel graten.

De eigenaresse van het restaurant wil dat ik bij het echtpaar aanschuif. Wij worden door de middelste tafel gescheiden.
Ik bestel een salade en wacht af.
De zes mannen hebben het reuze naar hun zin, terwijl de man alleen zich zichtbaar ongemakkelijk voelt. Hij tracht de vis zonder graat naar binnen te werken, maar dat blijkt niet eenvoudig.
‘Sind Sie die junge Dame die wir heute Morgen am Parkplatz getroffen haben?‘ wil de mevrouw aan mijn tafeltje ineens weten.
Nu je het zegt… we hebben vanmorgens op de parkeerplaats inderdaad even met elkaar gepraat.
‘Junge Dame’, wat een aardig mens…
Even later informeert ze of ‘Alle Holländer so gut Deutsch reden?‘ Ik begin echt van haar te houden, zelfs als ze een poosje later samen met haar man op de fluisterstand overgaat. Juist dat wekt m’n nieuwsgierigheid. Het gaat over de ‘Krankenkasse’ en de vergoeding voor een weekje kuren. Wat mij betreft hoeven ze daar niet geheimzinnig over te doen.
De eerste bestellingen voor de tafel van zes worden gebracht.

Er verschijnt een jong stel. Of ze wel bij die meneer aan het tafeltje mogen zitten? Hij knikt welwillend. De eigenaresse van het restaurant informeert even later of het hem wel smaakt en brengt de laatste borden naar de tafel met de zes mannen. ‘Ich komme gleich,’ belooft ze het jonge stel, voordat ze zich weer naar binnen haast.
De zes mannen eten.
Het echtpaar fluistert nog even, het jonge stel fluistert ook.
Dan wordt het stil.
Heel stil.
Ongemakkelijk stil.
De man alleen peutert een graat uit zijn mond.
Ik zie hoe het jonge stel naar elkaar kijkt, vervolgens tegelijk opstaat, en zachtjes een paar stappen richting straat zet.
‘ICH KOMME GLEICH!’ klinkt er ineens verontwaardigd vanuit het restaurant. Betrapt keren ze om.
Even is de stilte voorbij. Er wordt besmuikt gelachen, zelfs door de man alleen, die opnieuw een graat op het daarvoor bestemde bordje legt.

Mijn salade wordt gebracht.
Die is erg lekker.

Een klein terras voor een onooglijk restaurant.
Er gebeurt niets…
Ik vermaak me kostelijk.