Van God los?

Mijn vorige column met de titel Heel erg christelijk lokte nogal wat reacties uit, zowel van collega’s als van lezers. 

Eén ding werd me direct duidelijk: ik ben niet de enige christelijke auteur die worstelt met de vraag of je nu in elk boek de naam van God moet gebruiken om nog christelijk genoemd te worden. Een enkele auteur heeft hier duidelijk zijn of haar weg wel in gevonden. Sommige van hen menen dat ze niet kunnen schrijven zonder iets van hun geloof te laten blijken, terwijl anderen schreven dat ze de naam van God weliswaar niet in hun boek gebruiken, maar dat ze toch hopen dat de lezer door hun onderwerp wordt uitgedaagd om over het geloof na te denken. 

Veruit de grootste groep is op zoek naar een goed evenwicht en een probleem daarbij vormt het feit dat christelijk een heel breed begrip is: van reformatorisch tot vrijzinnig. Ik merk dat zelf nog wel eens aan reacties op mijn romans. De één noemt die erg christelijk, een ander vindt het juist zo fijn omdat het christelijk geloof er niet bovenop ligt. Ooit kreeg ik een mailtje van iemand die mij erop attendeerde dat ik mijn werk meer moest gebruiken om Gods naam onder de aandacht te brengen. Het is dus geen wonder dat wij er nogal mee worstelen.

Diezelfde spanning ondervond ik nu ook bij de heel verschillende mailtjes die ik van lezers ontving. Een deel van hen gaf aan het ondenkbaar te vinden dat Gods naam in een christelijk boek niet genoemd wordt. Iemand merkte op dat het onze taak is om het geloof uit te dragen en niet teveel in deze wereld op te gaan. Maar er was ook een groep die het daar helemaal niet mee eens was en die aangaf het niet prettig te vinden om het geloof opgedrongen te krijgen. 

Het is dus heel erg moeilijk om het als auteur iedereen naar de zin te maken, en gezien de verschillende reacties vrees ik dat dat ook nooit zal lukken. 

Laatst bedacht ik hoe we God soms op verschillende manieren ervaren. Tijdens een kerkdienst worden we letterlijk bij de inhoud van ons geloof bepaald door de preek die we beluisteren en de liederen die we zingen. Maar het kan ook anders: afgelopen vakantie bracht ik gedeeltelijk door in Oostenrijk en op een gegeven moment stond ik op de top van een berg. Het was een prachtige, heldere dag en het uitzicht was adembenemend. De schoonheid van dit alles ontroerde me en juist daar voelde ik me heel dicht bij God.

Ik denk dat het heel goed mogelijk is zo over God en geloof te schrijven. De ene keer kan dat door de naam van God te gebruiken, de andere keer door Zijn aanwezigheid alleen te laten voelen. 

We zijn in ieder geval niet van God los, en dat is de belangrijkste conclusie van dit verhaal.