Onbereikbaar!

Mijn Duitse vriendin heeft me voor een logeerpartij uitgenodigd en ik maak van de gelegenheid gebruik om daar nog een paar dagen vakantie aan vast te knopen. Eerst naar de Harz, dan naar vriendin, die vlakbij Dresden woont en uiteindelijk nog een paar dagen naar Leipzig.
Een goede voorbereiding is het halve werk en dus is de auto voor een vakantiebeurt bij de garage geweest, zijn de verzekeringen op orde en  heb ik de route nauwkeurig uitgestippeld. Volgens mij kan er niets meer misgaan.
Ik verheug me erop: de eerste drie dagen verblijf ik in een pension zonder Wifi. Wat een rust… Eindelijk geen e-mail, geen internet, geen nieuws.

Die vrijdagmorgen vertrek ik welgemoed. De eerste tweehonderd kilometer gaan voorspoedig, over de overige driehonderd doe ik erg lang in verband met files. Geen nood: ik heb vakantie en dus heb ik alle tijd. Halverwege de middag ben ik op de plaats van bestemming. Het is inmiddels een graad of 34.
Mijn pension ligt aan het riviertje de Bode en ziet er net zo uit als op het plaatje. Zelfs de sportvissers ontbreken niet. Het terras zit bijna vol.
Ik voel me een bezienswaardigheid als ik met mijn twee (niet zo grote) koffers kom aangewandeld. Op de een of andere manier krijg ik het vermoeden dat de gemiddelde reiziger hier aankomt met een plastic tasje met één schone onderbroek, een koffer vol hengels en een bakje kunstvliegen.

De eigenaar van het pension stelt zich voor als Detlev. Hij staat al klaar om mijn koffers over te nemen. Ik voel me bezwaard want het lijkt werkelijk alsof ik er stenen in heb gestopt. Met het zweet op zijn voorhoofd zeult hij ze naar boven.
Mijn kamer is prima en ik heb een fraai uitzicht op de Bode. Nadat ik me wat heb opgefrist, vind ik het tijd worden om mijn familieleden op de hoogte te stellen dat ik goed ben aangekomen. Een telefoontje is snel gepleegd.
Maar dat gaat hier niet op.
In mijn scherm ontdek ik de verontrustende melding ‘geen netwerkverbinding’. Ik probeer een netwerkoperator te zoeken. Dat lukt, maar verbinding krijg ik nog steeds niet. Telefoon uit, telefoon aan, maar er verandert niets. Langzaam maar zeker begint dit ongemakkelijk te voelen, want een paar dagen zonder Wifi leek me wel heerlijk rustig, maar helemaal onbereikbaar is een ander verhaal. Enigszins paniekerig vraag ik aan Detlev of hij me kan helpen, maar helaas… 
Ik opper hoopvol dat het in het centrum van het dorp misschien beter zal gaan, maar dat kan hij niet garanderen. Ik mag gebruik maken van zijn telefoon. Dochterlief blijkt niet thuis te zijn, het nummer van zoon ben ik ineens kwijt. Dan ga ik maar eens kijken of het in het centrum toch niet beter zal gaan. Volgens Detlev is daar ook nog een telefooncel.

Na een wandeling van vijf minuten ben ik in de bewoonde wereld, maar wat ik ook doe: de melding in mijn scherm blijft onveranderlijk ‘geen netwerkverbinding’.
Met een handvol kleingeld ga ik de telefooncel binnen. Zon schijnt onbarmhartig op het glas en daarbinnen is het minstens 40 graden. Zwetend pleeg ik m’n telefoontjes. Daarna kom ik tot rust.
Goed, ik ben even onbereikbaar, maar de mensen die moeten weten dat ik goed ben aangekomen zijn op de hoogte en wat zijn nou drie dagen?

Ik verken het dorp, klim een stukje naar boven en beland op de begraafplaats, gelegen in het groen en een oase van rust. Daar, op een bankje, klopt de wereld ineens weer. Ik zit, ik denk, ik geniet…

Vroeg in de avond zoek ik een restaurant op. Als ik na het eten op de koffie wacht, kan ik het niet laten: ik probeer nog een keer verbinding te krijgen. Netwerkoperator zoeken, er gebeurt niets. Telefoon aan en uit en dan staat ‘ie er ineens: Telekom.de. Meteen begint de telefoon te piepen, en nog eens en weer en nog een keer… Het is duidelijk: mijn status van onbereikbaarheid is ten einde.
Waarom vind ik dat nou ineens jammer?