Het laatste woord

Vorige week heeft kleindochter bij me gelogeerd. Ze is bijna vier en ze kan al heel veel, zoals bijvoorbeeld soepballetjes draaien. Op dat gebied heeft ze een snelle ontwikkeling doorgemaakt. Een half jaar geleden vond ik, naast af en toe een bal, vooral gehaktklonten in de soep, maar inmiddels draait ze met overgave keurige, ronde balletjes.
Bij zo'n logeerpartij horen leuke uitstapjes, o.a. naar het zwembad en de kinderboerderij. Op de kinderboerderij in Emmeloord is de kabelbaan favoriet. Die bestaat uit een kabel met een soort zitje. Kleindochter gaat zitten. Ik trek haar naar boven en laat dan los. Met een vaart gaat ze naar de andere kant tot een soort stop op de kabel, waardoor ze ver omhoog zwiept en dan weer terug glijdt. Van spanning en plezier gilt ze het uit.

Maar op de middag dat wij er zijn, is er een meisje van een jaar of zeven op de kabelbaan en die lijkt niet van plan haar plaatsje af te geven. Ik stel kleindochter voor om te vragen of ze kunnen afwisselen, maar dat durft ze niet zo goed. Uiteindelijk wordt haar verlangen toch zo hevig dat ze schoorvoetend haar verzoek aan het meisje kenbaar maakt. Die staat met tegenzin haar plekje af. Kleindochter glijdt naar beneden.
‘Ik kan veel hoger,’ pocht het meisje naast me. 
Ik probeer uit te leggen dat kleindochter jonger en kleiner is, maar het kind blijft opscheppen. Om en om glijden ze naar beneden: kleindochter en het meisje. Bij elke afzwaai van kleindochter roept het meisje dat zij hoger en sneller en beter kan. Ik zie kleindochter kijken. Ze gilt niet meer van spanning en plezier als ze door de lucht zwiept. Zwijgend blijft ze naast me staan wanneer het de beurt van het meisje is. Dat gaat zo een poosje door. Het meisje schept op, kleindochter zwijgt.
Dan besluit ik dat het genoeg is. ‘Nog één keer en dan gaan we naar huis.’ Kleindochter gaat zonder morren akkoord. Daar gaat ze voor de laatste keer.
‘Ik kan veel hoger!’ snoeft het meisje bij terugkomst van kleindochter. ‘Ik kijk wel boven de bomen uit!’
Dat blijkt de welbekende druppel. Kleindochter posteert zich tegenover het meisje. ‘IK KAN GEHAKTBALLEN DRAAIEN!’ zegt ze luid en duidelijk.
Kijk, daar heeft het kind niet van terug.
Er valt een veelbetekenende stilte.
Voldaan trekken wij huiswaarts.