Fight or flight or smile?

Ongeveer een jaar geleden schreef ik over ‘opgewekte hersens’ en hoe het mogelijk is om je eigen hersens te bedotten door te glimlachen. Ook op mijn nieuwe website is die column nu te lezen. Dat mijn hersens het mij ook moeilijk kunnen maken, ontdekte ik afgelopen week tijdens een wandeling. Voor de goede orde vermeld ik dat ik mijn hele leven al lijd aan meer of mindere angst voor honden.Die is waarschijnlijk op mijn derde jaar ontstaan, toen ik tijdens het spelen in de zandbak werd verrast door een boxer. Hij had niets kwaads in de zin, maar ik schrok zo dat ik hard naar huis rende. De boxer vond dat wel leuk en kwam me achterna. Hij was sneller, en in paniek vloog ik de eerste de beste buurman in zijn armen. Dat is nog niet zo ernstig als je drie jaar bent… Daarna hield ik mij verre van honden. 

Met het ouder worden, ging het beter. Klein nadeel was dat ik een allergie voor honden ontwikkelde, maar mijn angst verdween meer en meer. Tot een jaar of tien geleden. Ik liep voor de jaarlijkse collecte van het Rode Kruis. Bij één van de adressen waar ik moest zijn, speelden kinderen buiten. Nietsvermoedend opende ik het hekje. Halverwege de grote tuin verscheen ineens een bouvier met in zijn kielzog een minihondje. Beide honden blaften en gromden om het hardst. Moedig liep ik naar de deur en belde aan. De bouvier sprong tegen me op en zette zijn grote poten tegen mijn schouders. Met zijn kop op enkele centimeters afstand van mijn gezicht blafte en gromde hij vervaarlijk: ik vreesde voor mijn neus. Wat ik toen precies heb gezegd, weet ik niet meer, maar het was niet zo netjes. Het had wel effect, want er verscheen een verschrikte meneer in badjas die zijn honden tot de orde riep. Trillend nam ik zijn extra ruimhartige gave in ontvangst  en vluchtte de tuin uit. Voordat ik bij het hekje was, kwam de bouvier alweer blaffend en grommend achter mij aan, en ik nam mij voor die tuin nooit meer te betreden.

Aan al die dingen dacht ik niet toen ik vorige week ging wandelen. Ik zag wel mensen met loslopende honden, maar daar besteedde ik geen aandacht aan. Bij een T-splitsing in het bos schuifelde een ouder echtpaar, vergezeld van een hond. De man liep achter een rollator. De vrouw meende dat die niet geschikt was voor het modderige pad, de man zette zwijgend door. De hond liep het pad op dat ik ook moest nemen.  Ineens drong het tot me door: dit is een bouvier! Het was weliswaar een keurig getrimde bouvier, maar mijn hersens herkenden het beest direct én seinden: bouvier = enge hond! Mijn lichaam paste zich ook aan: het hart klopte me in de keel. De bouvier sloeg geen acht op me, hij liep verder het pad op. Ik keek naar het echtpaar dat worstelde met de rollator en niet eens meer aan hun hond leek te denken. ‘Stel je niet aan!’ hield ik mezelf voor. ‘Loop door, negeer hem…’ Het hielp allemaal niets. Behoedzaam liep ik verder. De bouvier was uit het zicht verdwenen, maar hij zou vast weer terugkomen. Zijn baasjes modderden nog met de rollator. Bij een smal pad ben ik laf afgeslagen. Tot mijn opluchting heb ik geen bouvier meer gezien.

Thuis heb ik daar over nagedacht. Er moet toch een methode zijn om ook mijn angst voor bouviers kwijt te raken? Glimlachen als ik zo’n beest tegenkom misschien? Zouden mijn hersens zich dan ook laten beetnemen, of overheerst de angst? 

Ik hou me aanbevolen voor suggesties.