Verleidelijk

Een paar dagen later verkas ik naar mijn vriendin Helga in een klein dorpje in de buurt van Dresden. De volgende dag staat er een dagje Spreewald op het programma. Vriendin Sabine gaat mee want zij kent er de weg. Ze is een echte zakenvrouw. Jarenlang heeft zij samen met haar ex-man succesvol een garagebedrijf geleid. Ze reisde door Europa om auto’s op te halen. In feite was zij de handelaar. Tegenwoordig is alles anders. Ze woont weliswaar nog in een indrukwekkende woning maar er moet wel bezuinigd worden, ongeveer net zoals die meneer van Telfort.

Maar op deze zonnige dag hebben we het daar niet over. Nadat we ons een tijdje op het water hebben verpoosd en al het fraais van het kuuroord Burg hebben bekeken, valt ons oog op een lingeriewinkeltje. Als echte vrouwen willen wij wel even naar binnen. De verkoopster laat ons verschillende modellen zien. Er zijn bh’s in aansprekende kleuren, voorzien van schitterende Swarovski-kristallen. We beginnen bijna te kwijlen, maar als  Helga en ik de prijzen hebben gezien, besluiten we spontaan dat onze maat er niet bij is. Sabine verdwijnt enthousiast met een aantal setjes in de paskamer.
Wij blijven wachten op de dingen die komen gaan.

Er volgt een ware modeshow en het ene setje is niet spannender dan het andere, de prijzen zijn navenant. Sabine twijfelt. Het was toch de bedoeling om op de kleintjes te letten.
De lingerie is te verleidelijk. Ze hakt de knoop door en moet bij de kassa € 250,00 afrekenen. Beslist schudt ze haar hoofd. Ze is niet van plan dat bedrag te betalen. Voor € 200,00 wil ze alles meenemen. Zo niet, dan laat ze de spullen gewoon liggen.
De verkoopster sputtert tegen maar kiest uiteindelijk eieren voor haar geld, en zo verlaat een gelukkige Sabine het pand. Ze is het handelen nog niet verleerd. Gewoon beslist laten weten welk bedrag je ervoor overhebt en dreigen om anders niet tot aankoop over te gaan. En vooral zelfverzekerd kijken, raadt ze ons aan.
Dat knoop ik in m’n oren.

Aan het einde van de week ben ik in Leipzig. Mijn horloge vertoont kuren. Vlak bij mijn hotel staan een paar kramen op een pleintje. Bij één van die kramen worden horloges verkocht. Het lijkt me handig om een voordelig exemplaar mee te nemen voor het geval de mijne het definitief laat afweten. Ik zoek een aardige uit en informeer wat die moet kosten. Voor € 10,00 mag ik mij de nieuwe eigenaresse noemen. Met de beste wil van de wereld kun je dat geen groot bedrag noemen, maar ik denk aan Sabine.
‘Voor € 7,50 neem ik ‘m mee,’ probeer ik zo beslist mogelijk te zeggen.
'€ 10,00,’ herhaalt de verkoper. Hij grijnst.
‘€ 7,50, anders hoef ik ‘m niet.’
De verkoper kijkt meewarig.
Ik druip af.

Misschien moet ik toch nog wat oefenen op die zelfverzekerde blik.