Opgewekte hersens

Wist je dat het mogelijk is om je eigen hersens in het ootje te nemen? Hersens laten zich namelijk voor de gek houden door een glimlach. Dan menen ze dat je vrolijk bent! Dat is onder meer onderzocht door mensen naar een grappig stripje te laten kijken. Sommige mensen kregen een potlood tussen hun tanden, waardoor hun mond in de ‘glimlach-stand’ stond. Een ander deel bekeek het stripje zonder potlood. Het deel mét potlood beoordeelde het stripje als grappiger dan het potloodloze deel. Uiteraard is zo’n experiment net zo eenvoudig zonder potlood uit te voeren.

Zo moest ik een tijd geleden met de auto in het centrum van Zwolle zijn. Niet alle straten zijn daar even makkelijk toegankelijk. Op een gegeven moment kwam er een busje uit een straat, die ik in wilde rijden. Daarom moest ik even met de auto achteruit, waardoor ik nogal in de weg stond van een mevrouw die op een scooter kwam aanrijden. Ik zag dat ze geïrriteerd was en vroeg me ineens af wat er zou gebeuren als ik naar haar glimlachte. En jawel, ook op haar gezicht brak een glimlach door. Daar werd ik vrolijk van. Zo vrolijk dat ik nog lachte toen ik verderop in de straat een paar mannen naast hun auto passeerde. Het bleek aanstekelijk. Zij lachten ook.

Vanmorgen moest ik aan dat verhaal denken toen ik een eind door de polder fietste. Tijdens een interview enige tijd geleden werd ik erop geattendeerd dat het weer in mijn romans een grote rol speelt. Daar was ik mezelf niet eens van bewust, maar het klopt wel. Zo af en toe wil het weer zich ook nog wel eens aanpassen aan de stemming van de hoofdpersoon. Heel gek is dat niet, want ik heb ontdekt dat ik zelf eveneens gevoelig ben voor het weer. Vanmorgen werd ik dan ook niet vrolijk van de ondoordringbare, grijze lucht die al dagen de zon belemmert. Licht is belangrijk, met zonlicht lijkt een veld vol tarwe van goud. Op deze zomerse zondag zat dat er niet in en toen ik bijna thuis was, ontdekte ik dat ik niet opgewekter van mijn fietstocht was geworden. En ineens was er die grote  meneer die zijn Chiwawa uitliet. Dat was zo’n prachtig gezicht. Heel rustig stond hij te wachten op zijn minihondje dat parmantig door het gras wandelde. Toen ik passeerde, keek hij me aan. Waarschijnlijk was hij het gewend dat de aanblik van hem met zijn hondje reacties opriep, flauwe opmerkingen of gewoon een glimlach. Ik heb het bij het laatste gelaten, en toen ik mijn huis naderde, glimlachte ik nog en mijn humeur was aanzienlijk opgeklaard.
Geweldig, om hersens te hebben die zich zo makkelijk laten bedotten.