Kopje onder

Deze zomer trek ik ’s morgens vroeg dagelijks mijn baantjes in het buitenbad in Emmeloord en ik vind het een heerlijke, ontspannen manier om de dag te beginnen.  Meestal is het er rustig: je hoort het kabbelen van de golfjes, wind door de bladeren van de bomen en meer of minder geluid van de andere zwemmers.
Van de week kwam er een onbekende meneer in de baan naast mij zwemmen. Bij elke slag ging hij kopje onder om vervolgens met veel gesnuif en geborrel weer op te duiken.
Terwijl ik hem inhaalde, schoot het me te binnen dat iemand me laatst een ‘waterrat’ noemde en hoewel ik zwemmen tegenwoordig heerlijk vind, vond ik die benaming niet helemaal bij me passen. Water is heerlijk, maar mij zul je niet snel kopje onder zien gaan.

Wat dat betreft is er in de achtenveertig jaar nadat ik zwemlessen kreeg en mijn A-diploma behaalde nog weinig veranderd. Met mijn vader ging ik als zevenjarige ’s morgens al heel vroeg naar het STILO-bad in Zwolle en ik kan me niet heugen dat ik het ooit leuk heb gevonden. Ik vond het vooral eng. Dat had te maken met die hoge rand waar je vanaf moest springen, maar ook met die vreselijke haak waarmee de badmeesters en –juffrouwen zich wapenden. Ik raakte in paniek als het water golfde en klemde mij vast aan de lijnen, maar moest altijd weer loslaten als de haak in de buurt kwam.
Toch kreeg ik het zwemmen zo ver onder de knie dat ik mocht afzwemmen.
De laatste zwemles op de ochtend ervoor verliep rampzalig. Ik raakte achter op de anderen, kreeg water in m’n gezicht en hing snikkend in de lijnen. Mijn vader zag het vanaf de tribune met lede ogen aan. Na afloop informeerde hij bezorgd bij de badjuffrouw of het niet beter was om nog even met afzwemmen te wachten. Zij vond van niet. Uit ervaring wist ze dat het tijdens het afzwemmen zelf best goed kon gaan.
De badjuffrouw kreeg gelijk. Ik haalde keurig mijn A-diploma, maar ik herinner me nog goed dat ik me voornam om nooit meer af te zwemmen. Die belofte aan mezelf heb ik gehouden. Van het STILO-bad was ik nog niet af, want er volgden twee jaar schoolzwemmen.
Ik leerde duiken vanaf diezelfde hoge rand, zwom een stukje onder water en hield het vol om steeds voor de verplichte zeven meter boven te komen...

Tegenwoordig zwem ik dus iedere morgen vrijwillig en enthousiast.
Wie had dat gedacht? Mijn vader achtenveertig jaar geleden in ieder geval niet.

En dat ik m’n hoofd graag boven water houd, is voor mijn snelheid in ieder geval geen beletsel: ik heb de snuivende, borrelende badgast zeker drie keer ingehaald.