Felicitaties voor Zijne Koninklijke Hoogheid

Morgen is het zover! Dan hebben wij na 123 jaar van koninginnen weer een koning.

De afgelopen weken konden we er niet omheen. De media schonken volop aandacht aan de komende troonswisseling. Koningin Beatrix werd in allerlei programma’s bedankt, er werden herinneringen aan haar regeerperiode opgehaald, maar ook gebeurtenissen uit het leven van onze kroonprins en zijn vrouw passeerden de revue. Vooral de tranen van Maxima tijdens het optreden van Carel Kraayenhof op hun huwelijksdag waren regelmatig in de herhaling. Gisteravond dook Brandpunt dieper in de historie met een reportage over de betovergrootvader van onze toekomstige koning. Daardoor werd het alleszins begrijpelijk dat hij niet door het leven wil gaan als Willem IV, want deze Willem III was niet bepaald een voorbeeld voor de rest van de natie. Natuurlijk kan ik ook best zo’n schuinsmarcheerder van een betovergrootvader hebben, maar dat is me onbekend. Ik weet dus inmiddels meer over de voorouders van onze aanstaande koning dan die van mezelf. Eerlijk gezegd worden al die Oranjeprogramma’s me momenteel wat teveel, en dat terwijl ik ons koningshuis toch een warm hart toedraag.

Als kind was ik een echte fan. Ik herinner me de geboorte van onze kroonprins. Grote indruk maakte de volgende dag de oranje editie van de Zwolse krant , maar ook het feit dat mijn zwemlessen om 7 uur ’s morgens tot mijn grote spijt gewoon doorgingen. In de jaren erna verzamelde ik ansichtkaarten van Willem-Alexander en zijn familieleden, en voor zijn eerste verjaardag stuurde ik hem een tekening. In mijn kinderlijke fantasie zag ik voor me hoe verrast prinses Beatrix en prins Claus zouden reageren, en ik dacht werkelijk dat ze de tekening misschien wel boven z’n bed zouden hangen. Het kwam niet in me op dat er nog veel meer mensen op het idee waren gekomen om de kleine prins te voorzien van tekeningen, kaarten en cadeautjes. De saaie, gedrukte kaart die ik later ontving, en waarop prinses Beatrix en prins Claus hun oprechte dank voor mijn gelukwens uitten, was dan ook een grote domper. Ik liet me niet uit het veld slaan: het jaar daarop ging er weer een tekening richting Drakenstein, maar mijn ontgoocheling was nog groter toen ik als reactie precies dezelfde voorbedrukte kaart als het jaar ervoor ontving. De rest van zijn leven moest Zijne Koninklijke Hoogheid de Prins van Oranje het zonder mijn tekeningen en felicitaties doen…

Ondanks deze kleine tragedie ga ik morgen niet in het wit, maar heb zelfs speciaal voor deze gelegenheid een potje oranje nagellak aangeschaft.

Ik wens iedereen een prachtig en zonnig kroningsfeest!