Pepermuntjes

Het Thomanerchor in Leipzig bestaat al sinds 1212. De koorleden zijn jongens tussen 9 en 18 jaar oud, die Thomaner worden genoemd. Ze verblijven op het Thomasalumnat en gaan naar de Thomasschule, een gymnasium waarbij de nadruk ligt op muzikale vorming.
Tijdens mijn bezichtiging van de Thomaskirche heb ik gezien dat het koor op vrijdagavond zal zingen ter gelegenheid van de afsluiting van het schooljaar. Dat kan ik nog mooi even meepikken voordat mijn vakantie erop zit.
Als ik die avond aankom, staat er al een lange rij voor de ingang. Geen probleem: de zon schijnt en bovendien is er genoeg te zien op de trappen waar de koorleden wachten. Kleinere jongetjes in matrozenpakjes klieren met elkaar zoals jongetjes dat overal doen. Pukkelige pubers in een keurig, donkerblauw kostuum staan het enigszins verveeld aan te kijken. Sommigen worden geflankeerd door ouders, een enkeling heeft een vriendin.

In de kerk vind ik ergens achteraan nog een plekje. Wanneer het koor binnenkomt en alle aanwezigen staan, schuift er nog snel een mevrouw naast me.
De predikant heet iedereen welkom en memoreert de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen schooljaar. Daarna zingt het koor ‘Die mit Tränen säen’  van Johann Hermann Schein. Het koor is voor mij onzichtbaar, maar dat doet aan het geluid niets af.
Achter mij begint een baby te mopperen. Waarschijnlijk een broertje of zusje van een van de koorleden. Elke keer als de baby geluid produceert, zendt de mevrouw naast mij een vernietigende blik naar achteren. Het duurt niet lang voordat moeder en kind het veld ruimen. De mevrouw haalt een half rolletje pepermunt tevoorschijn en neemt er eentje.

Er blijken meer minifamilieleden achter ons te zitten. Nummer twee laat zich nu ook gelden. Opnieuw een woest blik, en nog eens, en nog eens… Het geluid verdwijnt achter de buitendeur.
In de rust van het moment neemt de mevrouw nog een pepermuntje. De zwerver die vanmiddag nog muziek stond te maken in de Grimmaische Strasse zoekt hier nu blijkbaar wat troost. Gelukkig schuift hij zachtjes in de bank voor haar, zodat haar blik maar kort hoeft te steken. Hij ziet het niet.
De  vrede lijkt weergekeerd en de omstandigheden zijn nu optimaal om te genieten van zowel het koor als van haar pepermunt, maar een Aziatisch gezin gooit roet in het eten. Man, vrouw en tienerdochter komen de kerk binnen en gaan net naast onze bank staan. Vanuit mijn ooghoek zie ik de mevrouw in hun richting kijken. In eerste instantie valt er niets op aan te merken. Ze lijken geboeid te luisteren, maar dan gaat de man fotograferen, wel flitsloos, maar toch…
Naast mij gaat de mevrouw rechtop zitten, tot het uiterste gespannen, terwijl heldere jongensstemmen voor in de kerk ‘Komm, Jesu, komm’ van Bach zingen. ‘Ich sehne mich nach deinem Friede; der saure Weg wird mir zu schwer!'
Ineens staat ze rechtop, doet een aantal stappen in de richting van de fotograferende man, voegt hem een paar woorden toe en gaat weer zitten. Haar hele lichaam straalt verontwaardiging uit.
Ontdaan verlaat het gezin de kerk.
Naast mij ziet de vrouw hen tevreden gaan.
Zichtbaar ontspannen eet ze nu achter elkaar haar rolletje pepermunt leeg.