ONTMOETINGEN 5

De vijfde column in een serie van zes over ontmoetingen met mensen tijdens mijn vakantie.

Hawaii shirt

Na Berlijn en een aantal dagen bij mijn vriendin in Grünewald, ben ik aangekomen in Bad Schandau. Eerst loop ik met mijn ziel onder de arm. De mensen hier zijn een stuk minder toeschietelijk dan in Berlijn en ik mis de gezelligheid bij mijn vriendin.
Een dag later hebben de weersvoorspellingen het over een graad of drieëndertig. Water en een koele bries lijken me aanlokkelijk en daarom besluit ik met de boot naar Hřensko in Tsjechië te gaan. Ik ben de enige op de aanlegsteiger in het stadsdeel Postelwitz, maar als de boot aanmeert staren zo’n veertig paar ogen mij aan. Een oudere man in een geel Hawaii shirt valt me op, zowel door het felle geel als door zijn gezicht dat met die vrolijke kleur geheel in tegenspraak is. Ik geloof niet dat ik iemand ooit zo chagrijnig heb zien kijken.
Alle plaatsen zijn bezet. Ik ga in het overdekte deel zitten. Zo glijden wij over de Elbe, nu een rustig stromende rivier. Een paar maanden geleden was dat heel anders. De gevolgen zijn in dit gebied overal te zien. Nog steeds zijn veel winkels en restaurants gesloten, al wordt er hard gewerkt om de zaken weer op orde te krijgen.
Aan het einde van de reis lijkt het me wijs nog even naar het toilet te gaan. Als ik daar weer uitkom, staat de man in Hawaii shirt te wachten met een gezicht alsof ik dat toilet de hele reis bezet heb gehouden.

In Hřensko heb ik twee uur de tijd. Ik ga een eind wandelen in de Wilden Klamm, maar daarvoor moet ik mij door een straat worstelen die gevuld is met kraampjes vol nepmerkkleding, kinderspeelgoed en tuinkabouters. De verkopers komen uit Vietnam en als ik ook maar even enige belangstelling voor hun waren toon, staan ze direct bij me en ze steken hun verontwaardiging niet onder stoelen of banken als ik aangeef dat ik niets wil kopen.   

Na een wandeling door de kloof begeef ik mij ruim op tijd terug naar de aanlegsteiger. Ik ben niet de eerste. Ook de chagrijnige man met echtgenote is er al, ze zitten in de schaduw op een muurtje. Ik vraag aan de echtgenote of ze er bezwaar tegen heeft als ik naast hen kom zitten. Helemaal niet, sterker nog: ze lijkt het wel gezellig te vinden. Opgewekt informeert ze me over de Vietnamese verkopers, die in de socialistische DDR ooit als vrienden werden binnengehaald. Na de val van de muur veranderde alles, maar ze gingen niet bij de pakken neerzetten en begonnen al snel met hun handel.
Haar man zegt niets, narrig kijkt hij de andere kant uit. ‘Hij heeft een hekel aan vakantie,’ vertrouwt zij me toe als de boot in aantocht is. ‘Dit is hem allemaal teveel.’ Ook zonder uitleg was me dat inmiddels duidelijk. 

Op de boot neem ik mijn plek achteraan weer in en moet er bij  Postelwitz als eerste af. Het echtpaar uit Hamburg zit helemaal vooraan. Ze stoot me aan. ‘Nog een fijne vakantie!’
Manlief zwijgt.
Als het schip wegvaart, voel ik me een bevoorrecht mens: wat heerlijk dat ik niet met zo'n man op vakantie hoef.