Een snor

De laatste dagen van mijn vakantie breng ik in Leipzig door. Grote namen, o.a. Bach, Mendelsohn, Schumann en Goethe, hebben er gewoond. Hun sporen zijn nog overal in de stad te vinden. Zo is Bach jarenlang cantor van het Thomanerchor in de prachtige Thomaskirche geweest en in die kerk ligt hij ook begraven. Dan is er nog de prachtige Nikolaikirche, het Altes Rathaus, Kaufhaus Topas, de Mädler Passage en nog veel meer indrukwekkende gebouwen en passages. Ik weet bij voorbaat dat ik te weinig tijd zal hebben om alles te zien.

Op de dag van aankomst ben ik te vroeg, maar mijn kamer blijkt al schoon te zijn en daarom kan ik mijn koffers vast naar boven brengen. Een half uur later sta ik bij de tramhalte op de hoek bij mijn hotel.
Vanaf daar ben ik in een minuut of vijf in de binnenstad, waar ik uitstap bij de Hauptbahnhof. Tijdens mijn verblijf in de Harz heb ik een inwoner van Leipzig ontmoet, die mij op het hart heeft gedrukt dat ik die beslist moet gaan zien.
Naast de ingang zit een groepje jongeren in het zwart op oude dekens. Hun gezichten vol  piercings, een trillend, schurftig hondje in hun gezelschap. Tussen hen liggen lege en gevulde drankflessen. De meesten zien eruit alsof ze inmiddels meer dan genoeg drank hebben gehad, en waarschijnlijk meer dan dat. Zo klinken ze trouwens ook. Een toonbeeld van een toekomst zonder hoop. Maar het meest word ik geraakt door een jongeman die met gesloten ogen tegen de muur hangt. Hij is heel ver weg. De anderen nemen geen notitie van hem.
Ergens woont zijn moeder. Ooit is ze waarschijnlijk blij geweest met zijn geboorte, had ze ideeën over zijn toekomst. Zou ze weten waar hij nu verblijft en in welke toestand?

Ik word al snel afgeleid, want via de ingang van de Hauptbahnhof betreed ik een van de immense hallen. Een trap brengt me naar de tweede verdieping van het winkelcentrum dat hier is gevestigd, drie verdiepingen groot. Haastige mensen passeren de etalages, toeristen maken foto’s.
Nadat ik alle verdiepingen in vogelvlucht heb bekeken, verdwijn ik via de andere kant naar het centrum van de stad, op weg naar de overige bezienswaardigheden. Op de Grimmaische Strasse heeft het leven iets lichts. Overal staan straatmuzikanten, leerlingen van de muziekschool musiceren onder de bogen van het Altes Rathaus. Leipzig is rijk aan historische gebouwen, maar verbeeld ik me dat of zijn hier ook veel zwerfjongeren?

Aan het einde van de middag loop ik weer langs het station. Het groepje jongeren in het zwart zit er niet meer. Alles is weg: de smerige dekens, de schurftige hond, de flessen. Alleen die ene jongen ligt er, nog steeds tegen de muur, maar dit keer met zijn hoofd precies de andere kant op.
Ook nu is hij helemaal van de wereld.
Iemand heeft met dikke, zwarte stift een brilletje en een grote snor op zijn gezicht getekend…