ONTMOETINGEN 2

De tweede column in een serie van zes over ontmoetingen met mensen tijdens mijn vakantie. 

Ostpreusser met een luchtje

Als ik vanuit mijn pension naar het centrum van Berlijn wil, moet ik eerst een korte busreis maken om vervolgens de U-bahn te nemen. De zon schijnt stralend op de tweede dag van mijn verblijf en de bus arriveert keurig op tijd. De meeste stoelen zijn al bezet. Ik neem plaats naast een oudere heer, die op slag lyrisch wordt van mijn aanwezigheid en vrijpostig een arm om me heen slaat. Deze zonnige dag is volgens hem aan mij te danken.
Dat lijkt me teveel eer.
Zijn penetrante lichaamsgeur dringt mijn neus binnen. Ik weet mij uit zijn omhelzing te bevrijden en zeg dat het maar goed is dat ik over de zon helemaal niets te zeggen heb.
Hij blijft bij zijn mening: het kan geen toeval zijn dat de zon schijnt en er ook nog een mooie vrouw naast hem plaatsneemt. Op z’n tijd kan ik een compliment wel waarderen, maar hier word ik een beetje kriegel van en ik schuif zo ver mogelijk van hem af. Even later wil hij weten waar ik vandaan kom. Ik meld hem dat ik Nederlandse ben en vraag of hij in Berlijn woont.
‘Aber nein!’ Als een pronkende haan steekt hij zijn borst vooruit en kraait: ‘Ich bin ein Ostpreusser!’
Op de één of andere manier krijg ik nu al een voorgevoel over het verdere verloop van ons gesprek en tracht nog iets meer afstand te nemen, maar zijn doordringende geur kan ik helaas niet ontwijken. Daar komt het al: hij informeert of er in Nederland ook zoveel Afrikanen wonen.
Voorzichtig meld ik dat die waarschijnlijk in elk land wel te vinden zijn.
En of die ons land ook overnemen, is zijn volgende vraag.
Overnemen? Hoezo overnemen? Daar is geen sprake van.
Onze voorbuurvrouw draait zich om en lijkt het met de Ostpreusser eens te zijn. Ze beginnen een heel betoog over die buitenlanders en ik doe geen enkele moeite om het gesprek te volgen.
Opgelucht constateer ik dat ik er bij de volgende halte uit moet.
Als mijn buurman dat in de gaten krijgt, moet hij nog wel even zeggen dat hij het zo jammer vindt dat hij nu al afscheid van me moet nemen. Zijn arm weet ik dit keer net te ontwijken.
Buiten kijk ik de bus na en adem diep in en uit.
Het gekke is dat de geur van de Ostpreusser nog heel lang in mijn neusgaten blijft hangen.