De 45e roman Greetje van den Berg ligt in boekwinkel

Flevopost 5 februari 2014

Door Donna Oevering - Bodé Media 

Waarom doen mensen zoals ze doen? Die vraag intrigeert Greetje van den Berg (1959) uit Emmeloord zo dat ze inmiddels al 45 boeken heeft geschreven. Verhaalideeën doet ze overal en nergens op. Haar hoofd maakt ze leeg tijdens een wandeling rond de Urkervaart of op een regenachtige middag op Schokland.

De Emmeloordse brengt vele uren door aan haar bureau. ‘Ik heb als schrijver het gevoel dat ik achter mijn computer moet blijven zitten. Dan ben ik immers aan het werk’, vertelt Van den Berg in haar huiskamer. ‘Dus blijf ik maar zitten. Als ik wandel dan werk ik niet, is de gedachte.’ Soms zit ze echter zo vast in een verhaal, dat ze er wel op uit moet. ‘Dan loop ik langs de Urkervaart of ga ik naar Schokland.’ Het liefst als het regent, ‘want dan is er niemand’.
Eenmaal weer thuis, weet ze wat haar te doen staat. ‘Negen van de tien keer kan ik dan weer verder.’
Er bestaat een romantisch beeld over schrijvers, merkt de Emmeloordse, maar de realiteit is anders. ‘Je moet zelfdiscipline hebben en jezelf blijven motiveren. En ja, af en toe moet je durven zeggen: ik zit vast. Een pijnlijke conclusie. Zeker als je twee hoofdstukken moet schrappen, maar soms is het niet anders.’
Voor haar boeken doet ze veel onderzoek.  Op internet, maar ook door gesprekken. ‘Het is heel belangrijk om met mensen te praten, dan krijg je er namelijk pas echt een gevoel bij. Door die verhalen zit je er goed in. Het is toch heel anders als je iemand hoort vertellen over anorexia bijvoorbeeld, of dat je haar dagboek mag lezen dan dat je daarover leest op internet.’
Ingevingen voor haar romans krijgt ze spontaan. Flarden van gesprekken die ze opvangt of zomaar ineens een zin die boven komt drijven. ‘Zij droomde dat ze naakt was. Ineens kwam die zin in me op en ik vond het raar. Toch ben ik dat verhaal met deze zin begonnen.’
Het idee voor haar laatste boek Allemansvriend ontstond tijdens het kijken naar het tv-programma Spoorloos. ‘Ik vroeg me af hoe het dan verder gaat als je je een van je ouders weer hebt gevonden. Blijft die band zo?’
Het boek gaat over een vrouw die erachter komt dat haar vader nog leeft; haar moeder maakte haar jarenlang het tegendeel wijs. Ze zoekt hem op en komt erachter dat hij ernstig ziek is en nog maar kort heeft te leven. ‘Een mens doet nooit iets zomaar. De moeder heeft niet zomaar stilgehouden dat de vader nog leeft’, legt de schrijfster uit. ‘Dat intrigeert me.’
Waarom doen mensen zoals ze doen, vraagt ze zich hardop af. ‘Ik wil altijd weten waarom iets gebeurt.’ En dat levert altijd weer nieuwe verhalen op. ‘Ik heb in ieder geval nog genoeg ideeën.’ Die krabbelt ze vaak even snel op een papiertje. Ze zou het leuk vinden om nog vijf boeken te maken, zodat ze dat mooie, ronde getal haalt.
Van haar eerste boek tot haar laatste ziet de schrijfster een flinke ontwikkeling. ‘De eerste was natuurlijk romantisch en voorspelbaar’, lacht ze. En mijn boeken zijn nog altijd christelijk’, vindt ze zelf. ‘Maar ik probeer het nu op een andere manier te doen. Ik heb het niet altijd meer zo expliciet over God, maar ik gebruik meer symbolen.’  Ze denkt even na en besluit dan: ‘Ik heb altijd die drive om het beter te doen. Schrijven blijft een mooi vak.’ 

foto: Bodé Media